Het zijn rare tijden, maar er zijn van die dingen die gaan gewoon door, zoals de groei van onze “pup” Sem. Met 8 weken was Sem al een dwarsligger…zoals je kunt zien op de foto’s. Maar nu lijkt zo vlak voor zijn eerste verjaardag, op 5 februari, met zijn 40 + kilo, de bench toch iets krap te zitten en te liggen. Dit merk je aan het veelvuldig, langdurig en uitgebreid strekken bij het verlaten van de bench in de ochtend. Eerder bleef hij rustig doorpitten maar nu wil hij zodra het kan ERUIT!

Aangezien we al 2 keer een maat groter zijn gegaan, is de stap om nu de (dure) XXL bench te gaan halen wat groter. “Hij zal toch niet nog groter worden?” En heeft hij nog wel een bench nodig? Als onze kinderen om hem heen spelen is de bench zijn “no go area”. Alle kinderen weten dat hij daar niet geaaid, geknuffeld of toegezongen mag worden. Ook tik-tok filmpjes maken met Sem op de achtergrond in de bench is verboden.

Gelukkig volgen we de combicursus en konden we Iris om advies vragen. En zo vertelde ik gisteravond in de vrieskou (met windkracht 5) over ons dilemma. Iris had vertrouwen in Sem, was gerustgesteld in het feit dat Sem overdag ook prima alleen was buiten de bench en adviseerde te proberen het deurtje 's nachts open te laten. Na het laatste rondje ging Sem uit zichzelf in de bench. Daar krijgt hij altijd wat lekkers en even leek hij gewoon te blijven liggen. Maar we waren niet snel genoeg. We hadden onze routine van lichten uit, afwasmachine aan, opladers en telefoons mee nog niet goed doordacht en deden er te lang over. In plaats van de kinderen toe te stoppen, liepen we vol spanning gelijk naar onze slaapkamer. Want daar staat de ontvanger van de camera. En daar zat hij, voor de bank, in het rond te kijken. Hij was zo verdwaasd, want ja wat werd er van hem verwacht? Tijdens het tandenpoetsen zag ik dat hij echt probeerde te gaan slapen met een soort halve lig die hij creëerde tussen bank en tafel. Het zag er niet heel relaxed uit. We lagen er allebei in en gluurde voor te slapen nog even op de camera. En ja hoor, hij lag prinsheerlijk in zijn mand, wat hebben we hem toch goed opgevoed, wat is het ook een kanjer. Click, welterusten.

Om 4 uur werd ik wakker van de wind en moest ik plassen, snel keek ik op de camera. Die staat in een soort slaapstand, waardoor toen ik eraan zat het licht aanging, ook mijn vriend omhoogschoot in de “wat is er nu weer allemaal aan de hand stand”. Ik zei: “Niks aan de hand, ga maar slapen. Ik zie alleen Sem niet meer op de babyfoon.” Dit was voor hem reden om ook wakker te worden en samen manoeuvreerde we de camera richting de bench. Wie lag daar heerlijk te slapen in de bench met het deurtje open? Sem!