Moe na een eindeloos lange dag werken en daarna een nog veel langere avond met gejengel, gehuil, gedram, gebadder en uiteindelijk gesnurk plof ik moe maar voldaan op de bank. Met het laatste restje energie hijs ik eerst mijn linker en dan mijn rechterbeen op de tafel en neem een slok van mijn welverdiende drankje. Ik staar naar de tv zonder te registreren wat er aanstaat maar het voelt heerlijk even mijn verstand op nul. Maar dan, in mijn ooghoek beweging, daar komt onze geweldige lieve leuke enthousiaste pup aan, gaat voor me zitten en kijkt me recht aan, houdt zijn hoofd een beetje scheef, kantelt naar de andere kan en ik snap dat hier een hond zit met een missie, hij wil me wat duidelijk maken. Dan voor ik het kan tegengaan komt de schreeuw om aandacht in de vorm van een vrolijke ietwat dwingende blaf en nog een blaf en nog een. Ik weet wat ik moet doen (geleerd op de cursus) opstaan omdraaien, wegkijken negeren-kalmeren. Maar deze moeder die na die lange dag eindelijk haar benen omhoog heeft gedaan lijkt ineens alle instructies te zijn vergeten springt op en roept: "wat nou! Kan ik eindelijk even zitten kom jij er aan....." De hond bedenkt zich niet en kiest het hazenpad om vervolgens nog even om het hoekje te kijken of het allemaal wel weer goed gaat. Vol schuldgevoel haal ik hem aan en aai hem, zucht, neem nog 1 grote slok en ga op zoek naar de riem......